2 Dni w Paryżu (2 Days in Paris)

Zapomnieliście co to dobra komedia z inteligentnymi dialogami ? Już nie pamiętacie kiedy komedia szczerze Was bawiła a nie zmuszała do sitcomowego śmiechu ? Już nie pamiętacie kiedy aktorzy grali a nie tylko odgrywali sztuczne role ? No to musicie zobaczyć ten film. Zabawny, inteligentny, przewrotny, trochę europejski, trochę wyśmiewający francuzów, trochę wyśmiewający amerykanów. Doskonała pozycja na letni wieczór z ukochaną/ym. Jedyne co można zarzucić filmowi to trochę nierówna pierwsza i druga część. Pierwsza przezabawna, druga już trochę dramatyczna. Drugi zarzut to July Delpy - ale to nie zarzut “obiektywny”. Po prostu już nie taka młoda i mam odczucie, że umieszczono ją w tym filmie niejako “na siłę” jako odwołanie do znanych jej dwóch filmów z Ethanem Hawkiem gdzie romantycznie spacerowali i gadali smęcąc się po Paryżu. Choć to pewnie specjalny chwyt, bo i odwołania są oczywiste. Zakochana para, dużo przemieszcza się po Paryżu (bardzo ciekawie sfilmowanym zresztą), gadają jak najęci i spotykają dziwnych ludzi. To wszystko na szczęście z mocnym przymrużeniem oka. 

Dialogii zręcznie ograniczono, pamiętając iż widz przyszedł na komedię. Za to nie zrezygnowano z ich jakości. Takich dialogów nie powstydził by się i Woody. Aktorzy grają naprawdę na luzie. July jest świetna w roli francuskiej narzeczonej amerykańskiego gościa, który nie rozumie swobody seksualnej i mentalności francuzów. A i Goldberg jako amerykański lekoman, który przyjmuje wszystko jako biało-czarne wogóle jej nie ustępuje. Powiem więcej - to on gra główne skrzypce. Idzcie, oglądajcie, śmiejcie się a potem koniecznie na spacer po uliczkach a jak macie po drodze winiarnię to będzie to w sam raz.